बाध्यताले प्रहरीको जागिर छोडेर विदेशिएका चन्द्रकुमार रहरले गाउँ फर्किए

 मंसिर १७, २०७५ सोमबार १३:५:५० | मोहन पौडेल

काठमाडौं – नेपाल प्रहरीमा नाम निस्किएपछि चन्द्रकुमारलाई लाग्यो, अब त आफ्नो मात्रै होइन परिवारको पनि समस्याका दिन सकिए । द्वन्द्वका बेला प्रहरीमा नाम निकाल्न जति सजिलो थियो, त्यति नै गाह्रो थियो जागिर खान । 

तर सुरुमा त्यसको अड्कल कसले पो गर्छ र । खोटाङको निर्मलीडाँडाका चन्द्रकुमार राईलाई पनि पछि के हुन्छ भन्ने वास्ता थिएन । नाम निस्कियो, जागिर सुरु भयो । कहिले कता, कहिले कता आक्रमण भएका खबर ।

मारिएका र घाइते भएका कुरा मात्र सुनिरहनुपथ्र्यो । यो स्थितिले चन्द्रलाई धेरै दिनसम्म जागिर खान मन लागेन ।‘ज्यान रहे न अरु कुरा रहन्छ’ भन्ने ठानेर चन्द्रले बाँच्नका लागि प्रहरीको जागिरबाट हात धुनुभयो ।

तीन वर्ष खाएको सरकारी जागिर छोडे पनि चन्द्रकुमारलाई बेरोजगार भएर बस्ने छुट थिएन । कारण ११ जना छोराछोरीमध्येका उहाँ जेठा छोरा । उहाँका ५ जना भाइ र ५ जना नै बहिनी थिए । घरव्यवहार चलाउन भाइबहिनीको भन्दा बढी जिम्मेवारी आफ्नो थियो ।

यही जिम्मेवारीले उहाँ काठमाडौं हानिनुभयो । पहिल्यैदेखि काठमाडौं बस्ने ठूलो बुवाकी छोरी हङ्कङ् गइसकेकी थिइन् । उनले चिनेका व्यक्तिले म्यानपावर चलाउँथे । दिदीले नै उहाँलाई विदेश जाने भए भन्दिछु भनिन् । 

दिदीले भनिदिएपछि चन्द्रकुमार म्यानपावर पुग्नुभयो । यो २०५९ सालको कुरा हो । कमाउनुपर्ने जिम्मेवारीमा रहेका उहाँलाई मलेसियामा फलामको पाइपमा रंग लगाउने काम मिल्यो ।

म्यानपावरलाई ६५ हजार रुपैयाँ तिरेर उडेका चन्द्रलाई ४ सय ८० रिंगिट बेसिक तलबमा ओभरटाइम पनि हुन्छ भनेको थियो म्यानपवारले । म्यानपावरले ढाँटेन । उहाँले राम्रैसँग ओटी (ओभरटाइम) पाउनुभयो । त्यसैले यहाँ भनिएको भन्दा झण्डै चार गुणा बढी १६ सय रिंगिट कमाउनुभयो ।

त्यतिबेला एक रिंगिटको भाउ २२ रुपैयाँ थियो । उहाँले राम्ररी नै कमाइरहनुभएको थियो । तर दुई वर्ष पुगेपछि एपेन्डिक्स भएपछि मलेसियाबाट फर्किनुपर्‍यो । ‘दुई वर्षमा साढे चार लाख रहेछ’ चन्द्रले हिसाब सुनाउनुभयो ।  

उपचार गरेर ९ महिना आराम गरेपछि उहाँ काम गर्न सक्ने गरी ठीक हुनुभयो । अब त केही गर्नुपर्ला भनेर सोचिरहेका चन्द्रलाई खोटाङको पाथेकाकै एक व्यक्तिले इराक जान उक्साए । 

इराक जानेमा अरु पनि थिए । प्रहरी र  सेनाबाट अवकाश पाइसकेका अरु केही पनि सँगै इराक जाने भए । तीन वर्षको भए पनि प्रहरीको अनुभव, अनि साथमा भूपु प्रहरी  र  सेना । यसले चन्द्रकुमारलाई इराक जानु खतरा हो भन्ने लागेन ।

बरु उल्टै आफू सुरक्षित हुन जानिएकै छ भन्ने लागेपछि दलाललाई ३ लाख रुपैयाँ बुझाएर उहाँ इराकका लागि हिँड्नुभयो काठमाडौंबाट । तर पैसा दिइसकेपछि डुबिने हो कि भन्ने चाहिँ डर थियो । 

सरकारले जान रोक लगाएकाले दलालले उहाँसँगै ५२ जनालाई सुनौली नाका हुँदै दिल्ली पु¥याए । काठमाडौंबाट लिएर गएका दलालले सुनौलीमा अर्कै व्यक्तिको जिम्मा लगाए । नचिनेका तिनै व्यक्तिको साथ लागेर उहाँहरु दिल्ली पुग्नुभयो । 

केही दिनमा उडाउँछु भनेपनि ६ महिनासम्म नउडाएपछि ठगियौं भन्ने लाग्यो उनीहरुलाई । आफूलाई लिएर जाने व्यक्तिलाई समाउनु बाहेक अर्को विकल्प थिएन । तर त्यो विकल्प पनि उम्कियो । सुनौलीबाट दिल्ली पु¥याउने व्यक्ति पनि भाग्यो । 

चन्द्रकुमारले काठमाडौंबाट हिँड्दै गर्दा सोचेको जस्तै भयो । उहाँसँगै सबै ठगिए, इराक पुगेर धेरै कमाउने सपनामा । दिल्लीबाट फर्किएर चन्द्रकुमार खोटाङ जान सक्नुभएन । कारण, एकातिर जाँदा लिएको ३ लाख ऋण अनि त्यसमाथि परिवारको जिम्मेवारी ।

त्यतिबेला पनि हङकङमा भएकी उनै दिदीले सहयोग गरिन् । काठमाडौंमै ९ महिना बस्नुभयो । धेरै कमाउने सपना ठगिए पनि कमाउनुपर्ने जिम्मेवारी पूरा भएको थिएन । उहाँले ६ महिना काठमाडौंको गौशालामा रहेको एउटा म्यानपावरमा खट बाँध्ने काम अथवा स्काफोल्डिङको तालिम लिनुभयो । 

त्यसको ३ महिनापछि २०६६ सालमा उहाँ स्काफोल्डिङकै भिसामा दुवई पुग्नुभयो । एक दिर्हामको २४ रुपैयाँ भएको त्यो बेलामा चन्द्रकुमारलाई एकहजार दिर्हाम तलब हुन्छ भनिएको थियो । यहाँ पनि चन्द्रलाई ओभरटाइमले साथ दियो । उहाँले महिनामा १९ सय दिर्हामसम्म कमाउनुभयो । 

त्यो कमाईले उहाँले महिनामा ३० हजार रुपैयाँ बचाउनुहुन्थ्यो । तीन वर्ष बस्दा दिदीबाट लिएको ऋण तिरेर अनि घरमा खर्च पठाएर चन्द्रले ५ लाख रुपैयाँ बचाउनुभयो । 

मलेसियाको दुई वर्ष, इराक जान खोज्दाको ठगी अनि दुवईको तीन वर्षको बसाईपछि भने चन्द्रलाई गाउँ फर्किने रहर जाग्यो । ‘यत्तिको दुःख गर्ने हो भने त गाउँमै पनि त गर्न सकिन्छ नि भन्ने लाग्यो’ चन्द्र भन्नुहुन्छ । 

अलिअलि पैसा कमाएपछि चाहिँ विदेशभन्दा गाउँ नै राम्रो लागेको ? भन्ने प्रश्नमा चन्द्रको उत्तर छ, ‘त्यस्तो पनि होइन । विदेशमा कमाएको पैसा घर चलाउँदा चलाउँदै सकिने रहेछ अनि परिवार चलाउनकै लागि त के विदेशमा दुःख गर्न जस्तो लाग्यो’

चन्द्रकुमारले विदेशको दुःखको विकल्प गाईं भैंसीमा देख्नुभएको थियो । गाई भैंसी नै पाल्ने भन्दै उहाँ २०६९ सालमा घर फर्किनुभयो ।  सुरुमा दुईवटा भैंसी र एउटा राँगो किनेर पाल्नुभयो । अहिले चाहिँ दुईवटा भैंसी, एक हल राँगा अनि एउटा गाई छ ।

अहिले चन्द्रकुमार गाई भैंसीको दूधबाट घ्यू बनाएर बेच्नुहुन्छ । गाउँमै काम गरेर घर चलाउनुभएको छ । 

अन्तिम अपडेट: मंसिर ७, २०८१

उज्यालोका खबर फेसबुक, इन्स्टाग्राम, एक्स ट्वीटर र यूट्युबमा हेर्न तथा उज्यालो रेडियो नेटवर्क ९० मेगाहर्जसँगै देशभरका विभिन्न एफएम रेडियोहरुबाट पनि सुन्न सकिन्छ । उज्यालोमा प्रकाशित तथा प्रसारित सामग्री यस संस्थाको स्वतन्त्र, निष्पक्ष र तथ्यमा आधारित सम्पादकीय नीतिबाट निर्देशित छन् र गल्ती नहोस भन्नेमा सचेतता अपनाएर तयार पारिएका छन् । प्रकाशन र प्रसारण भएका सामग्रीको विषयमा तपाईको गुनासो, प्रतिकृया र सुझावलाई हार्दिक स्वागत गर्दै गल्ती भएको पाईएमा तत्काल सच्याइने जानकारी गराईन्छ । उज्यालोबाट प्रकाशन तथा प्रसारण हुने सामग्रीको प्रतिलिपि अधिकार यस संस्थामा निहीत रहेकोले संस्थाको अनुमति विना समाचारको नक्कल उतार्ने, पुनरुत्पादन, प्रशारण वा फोटोकपी गर्न पाइदैन । कसैले त्यसो गरेमा कानूनी कार्वाही हुन सक्नेछ ।

मोहन पौडेल

मोहन पौडेलसँग भुटानी तथा तिब्बती शरणार्थीका विषयमा लामो समय रिर्पोटिंग गरेको अनुभव छ । उहाँ वैदेशिक रोजगारका विभिन्न पाटामा पनि कलम चलाउनु हुन्छ ।    

तपाईको प्रतिक्रिया

समाचार

लोकप्रिय

१

एनपीएलको उद्घाटन खेलकाे सबै टिकट बिक्री, ३३ लाख रुपैयाँभन्दा धेरै आम्दानी

२

खाँडाचक्र नगरपालिकाका निमित्त प्रमुख प्रशासकीय अधिकृत जिम्मेवारीबाट हटाइए

३

चितवन राइनोजका समर्थकलाई निःशुल्क बस र खाजाको व्यवस्था

४

दुर्गा प्रसाईंलाई थुनामुक्त गर्न सर्वाेच्चद्वारा अस्वीकार

विचार

उज्यालो टी भी

वैदेशिक रोजगारीमा जादा सुरक्षित हुने तरिका

मनोपरामर्शले बदलेको जीवन कथा

विदेशबाट श्रीमान् फर्काउने साहस बटुलेका वित्तीय कक्षा सहभागीका कथा

मेरो कथा मेरो भोगाई