लुम्बिनी लायन्सकाे मुख्य प्रायाेजकमा एनसेल
मंसिर १६, २०८१ आइतबार
काठमाडौं – काभ्रेका सोनाम लामा सहरमा पढ्ने सपना पछ्याउदै काठमाडौं छिर्नुभयो । सरहमा पढ्ने भन्दै काठमाडौं आइपुगे पनि पढाइलाई थाँती राख्दै बहराइन पुग्नुभयो ।
सोनामले गाउँ छाड्दा सोचेजस्तो कलेज गएर किताब त पढ्नु भएन तर काठमाडौं, बहराइन र मलेसिया चर्हादा जिन्दगीका दुःख सुख पढ्नुभयो । जिन्दगी सुखदुःखको चौतारी हो । सोनामको जिवनमा पनि यही लागू भयो ।
म १८ वर्षको उमेरमा काठमाडौं छिरेको हुँ । त्यो बेलामा एसएलसी पास गरेपछि काठमाडौं गएर पढ्नु फेसन जस्तै थियो । म पनि एसएलसी दिएर काठमाडौं आएको हुँ ।
काठमाडौं आउँदा पढ्नु थियो । अलिअलि आफैंले कमाएर रमाउनु पनि थियो । तर काम के गर्ने हातमा सीप थिएन । कक्षा ११ मा भर्ना भएँ । तर पढाईमा खासै ध्यान नै गएन । गाउँबाट आउँदा सोचेजस्तो नहुने पनि रहेछ काठमाडौं सहरमा । त्यसैले बालाजुमा रहेको आल्मुनियम कम्पनीमा काम गर्न थालेँ ।
महिना २५ सय रुपैयाँ तलब थियो त्यो बेलामा । अघिपछि आल्मुनियमको काम गरेको कहिल्यै हैन । बरु गाउँमा काठका झ्याल ढोका बनाएको चाहिँ देखेको हो । काठमाडौंमा आल्मुनियमबाट बन्ने झ्याल ढोकाको काम त फरक हुँदो रहेछ ।
११ महिना काम गरेँ मैले त्यो कम्पनीमा । त्यतीन्जेल अलिअलि काम सिकें । साथीभाइ सबैजना विदेश जाँदै थिए । त्यो देख्दा मलाई पनि के २५ सय रुपैयाँ कमाएर बस्नु, बरु विदेश गए त अलिक कमाइ त हुन्छ जस्तो लाग्यो । २०६६ सालमा आल्मुनियमकै काममा बहराइन गएँ ।
१९ वर्षको त थिएँ विदेश जाँदा । न भनेको जस्तो बल थियो न त बुद्धी नै । आलोकाचो मान्छे । काम चाहिँ आल्मुनियमको । थोरै गल्ती पनि गर्न नहुने काम हो । फेरि विदेशमा नेपालमा गरेको भन्दा काम गर्ने तरिका र प्रविधि दुवै फरक हुँदोरहेछ ।
काम गर्ने तरिका नै फरक हुँदा त गाह्रो भयो । नेपालमा सिङ्गल सिसा प्रयोग हुन्थ्यो, त्यहाँ त डबल सिसाको प्रयोग हुनेरहेछ । दिनभरी घाममा तातेको सिसा उचाल्दा त औंलादेखि पाखुरासम्म डाम्थ्यो ।
त्यो दिन सम्झँदा त अहिले पनि कस्तो लाग्छ । काम जति गह्रौं गरेपनि मेहनत अनुसारको तलब चाहिँ थिएन । ९० दिनार थियो । खाँदा लाउँदाको खर्च कटाउँदा महिनाको १५ देखि १६ हजार रुपैयाँसम्म बच्थ्यो ।
म दुई वर्ष काम गरेर २०६८ सालमा घर फर्किएँ । यहाँ आएर पनि फेरि केही वर्ष आल्मुनियमकै काम गरेँ । सन् २०१७ मा फेरि मलेसिया गएँ । जुन देश गएपनि काम उही हो । मलेसियामा त झन बहराइनको जस्तो पनि भएन ।
मलेसियामा सरकारले तोकेको एक हजार रिंगिट थियो तलब । त्यसमा ओभरटाइम गर्दा अलिक बढी हुन्थ्यो ।
तर त्यहाँ सरकार परिवर्तन भयो । सरकार परिवर्तन हुँदा कम्पनीहरुमा पनि असर पर्ने रहेछ । कम्पनीको व्यवस्थापन परिवर्तन भयो । अनि कमाइ राम्रो हुन छाड्यो । १४ महिना बसेर म नेपाल फर्किएँ ।
दुई देशको अनुभवले यहाँ केही नयाँ तरिकाले काम गर्न सकिँदो रहेछ । अहिले त म विदेशको जति त यहाँ नै कमाउछु । परिवारसँगै बस्न पनि पाइने । घरको भात खाएर कमाएको एक र पराइदेशमा कमाएको दशमा एकले नै जित्ने रहेछ । विदेशमा त खटाई मात्र ज्यादा । अहिले परिवारसँगै बसेर महिनाको ३५ हजार कमाउछु ।
तर यहाँ निमार्णको क्षेत्रमा काम गर्दा विदेशमा जस्तो सुरक्षा छैन । हाम्रो पेशामा पेशागत सुरक्षा छैन । विदेशमा सुरक्षा विना काम गर्ने ठाउँमा छिर्न पनि पाइँदैन । यहाँ त कुनै सुरक्षाको मापदण्ड विनानै काम गर्नुपर्छ ।
त्यसैले विदेशमा सीप सिकेर फर्किएका युवाका सीप स्वदेशमै प्रयोग गर्ने हो भने सरकारले पहिला उसको क्षमताको परिक्षण गरी काम गर्ने वातावरण दिन पर्छ । र पेशगत सुरक्षा पनि उतिकै हुनुपर्छ । काम गर्ने वातावरण र सुरक्षा भयो भने विदेशमा भन्दा नेपालमा नै कमाउन सकिन्छ ।
उज्यालोका खबर फेसबुक, इन्स्टाग्राम, एक्स ट्वीटर र यूट्युबमा हेर्न तथा उज्यालो रेडियो नेटवर्क ९० मेगाहर्जसँगै देशभरका विभिन्न एफएम रेडियोहरुबाट पनि सुन्न सकिन्छ । उज्यालोमा प्रकाशित तथा प्रसारित सामग्री यस संस्थाको स्वतन्त्र, निष्पक्ष र तथ्यमा आधारित सम्पादकीय नीतिबाट निर्देशित छन् र गल्ती नहोस भन्नेमा सचेतता अपनाएर तयार पारिएका छन् । प्रकाशन र प्रसारण भएका सामग्रीको विषयमा तपाईको गुनासो, प्रतिकृया र सुझावलाई हार्दिक स्वागत गर्दै गल्ती भएको पाईएमा तत्काल सच्याइने जानकारी गराईन्छ । उज्यालोबाट प्रकाशन तथा प्रसारण हुने सामग्रीको प्रतिलिपि अधिकार यस संस्थामा निहीत रहेकोले संस्थाको अनुमति विना समाचारको नक्कल उतार्ने, पुनरुत्पादन, प्रशारण वा फोटोकपी गर्न पाइदैन । कसैले त्यसो गरेमा कानूनी कार्वाही हुन सक्नेछ ।
उज्यालोमा कार्यरत सन्जिता देवकोटा वैदेशिक रोजगार र नेपाली महिलाका बिषयमा कलम चलाउनुहुन्छ ।