पावरको लत रक्सीकोभन्दा पनि खतरनाक रहेछ

वैशाख १, २०७६ आइतबार १७:३:३४ | स्वामी आनन्द अरुण

राजनीतिमा युवा र जुझारु व्यक्तिहरुको पकड नभएसम्म देशले समृद्धि हासिल गर्न सक्दैन । देश चलाउने भनेकै अब युवा र जुझारुहरुले हो । तर हाम्रो देशमा के देखिन्छ भने जो सबैभन्दा बढी अस्वस्थ छ, जो उमेरले वृद्ध अवस्थामा पुगेको छ उसैको काँधमा राजनीतिक नेतृत्वको दायित्व छ ।

त्यो बाट उसले न त विश्राम लिन खोज्छ न त उसलाई विश्राम लगाउने गरी अरु कोही निस्कन सकेको छ ।

एक पटक पावरमा पुगिसकेपछि त्यो व्यक्ति सँधै पावरमा नै बसिरहूँ भन्ने खालको मनोवृत्तिले ७०-८० कटिसकेकाहरु अझैसम्म पनि राजनीतिक दलको प्रमुख र मन्त्री–प्रधानमन्त्री बनेर बसेका छन् ।

राजनीतिक पावर साँच्चै रक्सीको लतभन्दा पनि खतरनाक रहेछ । एक पटक पावरमा पुगेपछि वा भनौँ राजनीतिक लत कुनै पनि लागुऔषधको लतभन्दा खतरनाक हुने रहेछ । हाम्रो समाजको बनोट नै यस्तै खाले छ । जहाँ हामी पावरको पूजा गर्छौँ ।

पावरबाट हटेपछि उसको कुनै मूल्य हुँदैन भन्ने सोचले ग्रस्त छौँ हामी । जस्तो पूर्व मन्त्रीहरु न्युरोडमा कति घुमिरहेका हुन्छन् कसैले नमस्ते गर्छ, कतिपयले त उसलाई चिन्दैनन् पनि ।

तर त्यही व्यक्ति मन्त्रीको सपथ लिन नपाउँदै सबै उसैको पछि लाग्छन् । हरेक दिन उसका बारेका समाचार सञ्चारमाध्यममा हटकेक बनेर आउँछ । पावरलाई हामीले यति धेरै महत्व दिएका छौँ कि त्यसले गर्दा पावरबाट हट्नेबित्तिकै मान्छे विक्षिप्त हुन्छ । चुनाव हारेका नेता हेर्नुस् या पूर्व मन्त्रीहरुलाई हेर्नुस्, कस्तो स्थिति हुन्छ त्यसबाट पनि थाहा हुन्छ ।

राजनीतिज्ञको स्वास्थ्य ठिक हुनुपर्छ

हाम्रा शीर्ष राजनीतिज्ञहरु धेरैजसो अस्वस्थ छन् । उनीहरु अधिकांश समय अस्पतालमा उपचार गराइरहनुपर्ने, चिकित्सकको निगरानीमा बसिरहनुपर्ने खालका छन् ।

राजनीतिज्ञको मात्रै होइन सबै व्यक्तिले पहिले आफ्नो स्वास्थ्य ठिक राख्नुपर्छ । अधिकांश राजनीतिज्ञको स्वास्थ्य ठिक छैन अहिले । जब व्यक्ति स्वस्थ हुँदैन भने उसँग जोश जाँगर पनि रहँदैन । र अधिकांश समय स्वास्थ्य जाँचमा खर्च गर्नुपर्ने हुन्छ ।

त्यसका लागि राष्ट्रको पैसा जान्छ । किनकि उनीहरुको स्वास्थ जँचाउन कहिले बैंकक, कहिले न्युयोर्क त कहिले दिल्ली पठाउनुपर्ने हुन्छ ।

त्यो भनेको राष्ट्रिय ढुकुटी खर्च गर्नु हो । उनीहरुको स्वास्थ्य बिग्रिनु भनेको उनीहरुको व्यक्तिगत समस्या मात्रै होइन । तपाइँका,े मेरो सबैको बाट कटाएर जम्मा गरेको राजश्व पनि खर्च गर्नु हो ।

त्यसकारण यदी मैले भनेको हुने थियो भने त राजनीतिमा एउटा निश्चित क्राइटेरिया राखिदिन्थेँ ।

योङ मान्छे, हेल्दी मान्छे हुनुपर्ने मापदण्ड तय हुन्थ्यो । भोट मात्रै ल्याएर हुँदैन नि, उसको हेल्थ ठिक छ कि छैन भन्ने कुरोले ठूलो महत्व राख्छ नि । राजनीतिज्ञ मान्छेले त १८ घण्टा काम गर्नुपर्छ । त्यसैले उ त स्वस्थ हुनुपर्ने पहिलो शर्त हो नि । होइन भने त उसले काम नै गर्न सक्दैन नि ।

एउटा कर्मचारी जसले ८ घण्टा काम गर्छ उसले काम गर्ने अधिकतम उमेर भनेको ५८ निर्धारित छ । त्यसपछि उसलाई सरकारी सेवाबाट रिटायर्ड गरिन्छ । त्यस्तै एउटा मापदण्ड राजनीतिकर्मीका लागि पनि बनाउनु जरुरी छ । यहाँ त एउटा मिनिस्टर जसले १८ घण्टा काम गर्नुपर्छ उ चै ७०-८० वर्ष हुँदा पनि रिडायर्ड हुँदैन । कहिल्यै रिडायर्ड हुँदैन । यो त लजिकल भएन नि ।

भ्रष्टाचार बाध्यता बनेको छ

नेपालमा झन्डै ९० हजार जति हाम्रा सन्यासी छन् । हाम्रा सन्यासीहरु अधिकांश साकाहारी छन् । मासु खाँदैनन्, रक्सी खाँदैनन् । त्यसैले हाम्रा अनुयायीहरु भ्रष्टाचार गर्दैनन् । किनभने जति हाम्रो जीवन आर्टिफिसियल बन्छ त्यति नै बढी भ्रष्टाचार हुन्छ । जति तडक भडक गर्नु पर्छ त्यति नै भ्रष्टाचार गर्नुपर्छ ।
जीवन सामान्य, साधारण भयो भने थोरै पैसाले पनि काम चल्छ । त्यसैले हाम्रा सन्यासीहरुले भ्रष्टाचार गर्दैनन् ।

उनीहरु शारीरिक रुपमा पनि स्वस्थ छन्, आचरणमा पनि स्वस्थ छन् । उनीहरु जहाँ गए पनि स्वस्थ नै हुन्छन् । त्यसैले मैले भन्ने पनि गरेको छु हाम्रा सन्यासीहरु राजनीतिमा आए अहिले देखिएको विकृति हदसम्म निराकरण हुन्छ नै ।

हाम्रा सन्यासीहरुको दिनचर्या योग र ध्यान बाट सुरु हुन्छ । अधिकांशले रक्सी खाँदैनन्, मासु खाँदैनन् । थोरैमा नै गुजारा चल्छ । तुलनात्मक रुपमा अनुशासित छन् । शत प्रतिशत इमान्दारिता देखाएर पनि नेपालमा बाँच्न गाह्रो छ ।

एउटा सरकारी कर्मचारीको कुरा गरौँ । एउटा सेक्सन अफिसरको तलब ३०-३५ हजार होला धेरैमा । यदी उसको काठमाण्डौमा घर छैन भने त्यो त घरभाडा र खानामा नै सकिन्छ । त्यसैले बेइमानी नगरी त बाँच्नै सक्दैन । बेइमानी त बाध्यता हो ।

उसले छोरा छोरी पढाउनुपर्यो, घरभाडा तिर्नुपर्या, श्रीमतीको कपडा किन्नुपर्यो । ३५ हजारमा सबै सम्भव त ? छैन नि । त्यसैले भ्रष्टाचार उसका लागि बाध्यता हो ।
हाम्रो अर्थतन्त्रमा नै यसलाई अप्सनलमा राखेको पाइँदैन । हामी सबै भ्रष्ट छौँ तर देखावटी रुपमा भने हामी इमान्दार छौँ भन्छौँ । यो भनेको त झनै डबल बेइमानी हो ।

उनीहरु शत प्रतिशत नै इमान्दार छन् भने काठमाण्डौमा कसरी कुनै एउटा सेक्सन अफिसरले घर बनाउन सक्छ ? सबैभन्दा बढी तलब खाने सरकारी कर्मचारीले पनि काठमाण्डौमा आफ्नो तलबबाट मात्रै पैसा बचाएर ८ आना जग्गा किन्न त सम्भव छैन भने महल ठड्याउनु सम्भव हुने कुरै होइन । तर पनि अधिकांश उच्च तहका कर्मचारीको काठमाण्डौमै घर छ । त्यसकारण भ्रष्टाचारको अर्को अप्सन नै छैन अहिलेको अर्थतन्त्रमा ।

सुसाइडको किनारबाट निस्केको म

मेरै कुरा गर्नुपर्दा म यो अध्यात्ममा लाग्नुभन्दा अघि धेरै दुःखी थिएँ । अध्यात्ममा लागे पनि सुरुवातका बेला गलत गुरुकोमा परेको थिएँ । सुरुका दिनमा लसुन नखाउ, प्याज नखाउ, भन्नेजस्तो मात्रै सिकाइयो । तर मलाई सुखी कसरी हुन कसैले सिकाएन । तर पछि म ओशोको चरणमा पुगें । त्यहाँ पुगेपछि मात्रै जिन्दगीले यो मोड लियो । यदी ओशो मेरो जीवनमा नआएको भए म मर्थेँ होला । त्यो बेला म एकदमै दुःखी थिएँ । लगभग सुसाइडको किनारमा पुगेको मान्छे हुँ म ।

मैले ओशोलाई म दुनियाको सबैभन्दा दुःखी मान्छे छु गुरु भनेर भन्दा उहाँले मलाई भन्नुभएको थियो, ‘म तिमीलाई यो संसारको सबैभन्दा सुखी व्यक्ति बनाउनेछु । तिमीलाई मात्रै होइन तिम्रो हातबाट लाखौँ मान्छेलाई म सुखी बनाउँछु । तिमलाई यस्तो बनाउँछु कि तिमी जहाँ जान्छौ त्यहाँ सुखको वर्षा हुन्छ ।’

अध्यात्म नै हो अहिलेको परिवर्तनको बाटो । अन्धकाररुपी जीवनलाई उज्यालोमा लैजाऔँ । एउटा नयाँ जीवन दृष्टि ल्याऔँ भन्नेमा नै हामी लागेका छौँ । सन्तुष्टि, सुख र खुशीका लागि धेरै सम्पन्न हुनु जरुरी छैन । धन-धान्यले पूर्ण भएर पनि सुख, खुशीबाट बन्चित भएकाहरु हामीले देखेका छौँ ।

सापेक्षिक रुपमा भन्ने हो भने आजको दिनमा उहाँले भन्नुभए झैँ म आफूलाई धेरै सुखी व्यक्तिको रुपमा लिन्छु । नेपालमा ९० हजार मजस्ता सन्यासीलाई मैले शिक्षा दिएको छु । विदेशमा पनि ४०-४५ हजार छन् । उनीहरुले पनि बडो आनन्दित र खुशीको जीवन व्यतित गरिरहेका छन् ।

दिनभरी हाँस्छौँ, बेलुका नाच्छौँ । बिहान योगबाट दिनचर्या सुरु गर्छौँ, राति नाचेर सेलिब्रेसन गर्छौँ । कसैलाई रक्सी, चुरोट, मासु खानु छैन । महंगा लुगा लगाएर देखावटी बन्नु छैन । त्यसकारण थोरै इन्कममा पनि हामीलाई बाँच्न आउँछ ।

जीवन जति प्राकृतिक हुन्छ त्यति नै कम तनाव हुन्छ । जीवन जति बनावटी र महत्वकांक्षी हुन्छ त्यति नै धेरै तनाव हुन्छ ।

हुन त हाम्रो अहिलेको शिक्षा पद्धति, राजनीति प्रणाली पूरै महत्वकांक्षामा आधारित छ । सामाजिक बनावट पनि त्यस्तै छ । अहिलेको सोसल स्ट्रक्चर जुन छ त्यसले मान्छेलाई महत्वकांक्षी बनाइरहेको छ, खुसी बनाउने कुनै पाटो नै छैन ।

हामी यही पाटो परिवर्तन गर्न भनेर लागिपरेका छौँ । हामी त्यसैका लागि काम गरिरहेका छौँ । मेरो कारणबाट थोरै व्यक्तिको जीवनमा पनि परिवर्तन ल्याउन सकेँ भने आफ्नाे अहोभाग्य सम्झन्छु । त्यसैले म हरेक दिन नेपालीको सोचमा परिवर्तन गर्नुपर्छ भनेर लागिपरेको छु ।

ओशो तपोवन केन्द्र नेपालका संस्थापक स्वामी आनन्द अरुणसँग उज्यालोका लागि नवराज फुयाँलले गर्नुभएको कुराकानीमा आधारित ।

अन्तिम अपडेट: मंसिर १५, २०८१

Disclaimer:

उज्यालोका खबर फेसबुक, इन्स्टाग्राम, एक्स ट्वीटर र यूट्युबमा हेर्न तथा उज्यालो रेडियो नेटवर्क ९० मेगाहर्जसँगै देशभरका विभिन्न एफएम रेडियोहरुबाट पनि सुन्न सकिन्छ । उज्यालोमा प्रकाशित तथा प्रसारित सामग्री यस संस्थाको स्वतन्त्र, निष्पक्ष र तथ्यमा आधारित सम्पादकीय नीतिबाट निर्देशित छन् र गल्ती नहोस भन्नेमा सचेतता अपनाएर तयार पारिएका छन् । प्रकाशन र प्रसारण भएका सामग्रीको विषयमा तपाईको गुनासो, प्रतिकृया र सुझावलाई हार्दिक स्वागत गर्दै गल्ती भएको पाईएमा तत्काल सच्याइने जानकारी गराईन्छ । उज्यालोबाट प्रकाशन तथा प्रसारण हुने सामग्रीको प्रतिलिपि अधिकार यस संस्थामा निहीत रहेकोले संस्थाको अनुमति विना समाचारको नक्कल उतार्ने, पुनरुत्पादन, प्रशारण वा फोटोकपी गर्न पाइदैन । कसैले त्यसो गरेमा कानूनी कार्वाही हुन सक्नेछ ।

स्वामी आनन्द अरुण

स्वामी आनन्द अरुण ओशो तपोवन केन्द्र नेपालका सस्थापक हुनुहुन्छ ।

1 Comments

Swami Yog Prem
April 16, 2019, 6:43 a.m.
a must-visit-place: Osho Tapoban a must-visit-person: Swami Ananda Arun a must-live-life: Osho's world
0 Reply

तपाईको प्रतिक्रिया

नाम (अनिवार्य)

इमेल (अनिवार्य) (गोप्य राखिनेछ)

प्रतिक्रिया दिनुहोस्

तपाईको प्रतिक्रिया

नाम (अनिवार्य)

इमेल (अनिवार्य) (गोप्य राखिनेछ)

प्रतिक्रिया दिनुहोस्

पावरको लत रक्सीकोभन्दा पनि खतरनाक रहेछ

राजनीतिज्ञको स्वास्थ्य ठिक हुनुपर्छ

भ्रष्टाचार बाध्यता बनेको छ

सुसाइडको किनारबाट निस्केको म

स्वामी आनन्द अरुण

1 Comments

Swami Yog Prem

तपाईको प्रतिक्रिया

तपाईको प्रतिक्रिया